Një Bashkim Evropian në përputhje me amerikanët dhe jo me Rusinë, do ta kuptonte krejtësisht ndryshe integrimin e Serbisë në gjirin e saj. Ajo më së paku do të vendoste para vetes disa kushte që kanë vlerën e parimeve. Dhe këto parime dalin prej vetë logjikës së demokracisë dhe të drejtave të njeriut. Nëse Evropa është kontinent i vlerave, duhet patjetër të shtrojë kushte para Serbisë, të cilat nuk mund të reduktohen thjesht në njohjen e Kosovës:
- Ajo do të kërkonte nga Serbia të hiqte dorë prej ligjëratës që stigmatizon fqinjët e saj.
- Të pastronte trupin e saj prej varrezave masive, përndryshe këto varreza masive do të ishin pjesë e trupit të Evropës së Bashkuar në rast integrimi. Varrezat mund të shndërroheshin lehtë nga fakt i gjenocidit në pikë turistike për të gjithë negacionistët e shquar të holokausteve.
- Të kërkojë që Serbia të zbulojë fatin e atyre që aparati i saj gjenocidal ka zhdukur, qoftë shqiptarë të Kosovës apo muslimanë të Bosnjë-Herzegovinës. Përndryshe, integrimi i Serbisë do të ishte edhe integrimi i të zhdukurve.
- Të kërkojë nga Serbia mendimin e një plani reparacioni për krimet që ka kryer në Kroaci, Bosnjë-Herzegovinë dhe Kosovë.
- Serbia duhet të dorëzojë vetë tërë listat me emrat që kanë porositur, organizuar dhe komanduar masakrat.
- Serbia duhet të lejojë kalimin e pasurive që u takojnë si trashëgimi shteteve të tjerë të dalë prej ish-Jugosllavisë.
- T’i kërkojë Serbisë mos të ndajë më vlerësime publike personave, të cilitdo status, që kanë mbështetur dhe glorifikuar regjimin e Milosheviçit.
Natyrisht që ka edhe kërkesa të tjera, të cilët të mençurit e Evropës i gjejnë vetë. Evropës nuk i vlen më t’i bëjë dhurata një të dashure që dashuron dikë tjetër. Çdo marifet i vendeve lindore të Evropës që janë më afër vlerave ksenofobe dhe qëndrimeve ruse, e dobëson Evropën. Si një prej dy shteteve më të fuqishëm sot në Evropë, dhe prej të cilit kërkohet një natyrë parimore më e lartë, le të marrim rastin e Francës:
- Presidenti Macron nuk është i kënaqur me zgjerimet e fundit, ndaj dhe ka kërkuar që të mos ketë një herë për një herë zgjerim tjetër. Por vetë Macroni nuk ka hezituar të mbajë një fjalim të dashur në Beograd, edhe pse në Serbi nuk janë zbuluar ende tërë varrezat masive.
- Presidenti Macron ka bërë shumë përpjekje për të njohur pjesëmarrjet e Francës në krime kundër njerëzimit si dhe në gjenocide. Akti më i fundit është ai për Rwandën. Por, për të njëjtin president Macron, viktimat nuk i përkasin të njëjtës rëndësi e interes. Ka viktima që nuk hapin shumë punë, siç ka viktima që hapin probleme.
- Presidenti Macron duhet të kuptojë dallimin kryesor mes tij dhe Vuçiçit. Macroni është i përkohshëm si president i Republikës Franceze, ndërsa Vuçiçi (si dhe krerë të tjerë të Serbisë) është aty si vazhdim afatgjatë dhe përjetësim i politikës së Milosheviçit. Kur e përkohëshmja e Evropës demokratike përligj përjetësinë e një shteti gjenocidal, atëherë nuk duhet vënë dyshimi mbi natyrën gjenocidale të këtij të dytit, por mbi natyrën demokratike të së parës.
- Presidenti Macron ndoshta në kushtet e pandemisë nuk ia jep dorën udhëheqësit serb. Por ama po flet me një njeri që ka deklaruar në parlament hapur natyrën e vet prej partizani të gjenocidit. Fraza e Vuçiçit nuk mund të harrohet: për një serb do të vrasim 100 muslimanë.
- Presidenti Macron duhet të ndjejë se nuk mund t’u japë dorën viktimave. Viktimat kanë vdekur dhe të zhdukurit nuk e dimë a janë gjallë e ku janë. Por kjo nuk përbën arsye t’i japë dorën atij që ka bërë të mundur të popullohet ky rajon me viktima dhe masakra, me varreza masive dhe të zhdukur.
Qëllimi i Evropës, nëse ekziston një e tillë, është të na integrojë në të drejtë e në dinjitet, e jo në përlyerje me krimin kundër njerëzimit. Integrimet evropiane janë emancipim edhe për vendet që integrohen në të, por edhe për vetë Bashkimin Evropian.
In English
European integration, emancipation of Europe
A European Union in line with the Americans and not with Russia would understand Serbia’s integration into its bosom completely differently. It would at least impose on itself some conditions that have the value of principles. And these principles stem from the very logic of democracy and human rights. If Europe is a continent of values, it must set conditions before Serbia, which can not be reduced simply to the recognition of Kosovo:
1. She would urge Serbia to give up lecturing that stigmatizes its neighbors.
2. To cleanse her body of mass graves, otherwise these mass graves would be part of the body of the United Europe in case of integration. The cemetery could easily be turned from the fact of genocide into a tourist spot for all the prominent Holocaust deniers.
3. To demand that Serbia reveal the fate of those whose genocidal apparatus has disappeared, whether Kosovo Albanians or Muslims of Bosnia and Herzegovina. Otherwise, the integration of Serbia would be the integration of the missing.
4. Ask Serbia for an opinion on a reparation plan for crimes committed in Croatia, Bosnia and Herzegovina and Kosovo.
5. Serbia must submit all the lists with the names that ordered, organized and commanded the massacres.
6. Serbia must allow the transfer of assets owed as inheritance to other states leaving the former Yugoslavia.
7. Urge Serbia to no longer share public assessments of individuals of any status who have supported and glorified the Milosevic regime.
Of course there are other requirements, which the wise of Europe find themselves. Europe is no longer worth giving gifts to a girlfriend who loves someone else. Any trick of Eastern European countries that are closer to xenophobic values and Russian attitudes, weakens Europe.
As one of the two most powerful states in Europe today, and from which a higher principled nature is required, let us take the case of France:
1. President Macron is not happy with the recent enlargements, so he has asked not to have another enlargement once again. But Macroni himself has not hesitated to give a loving speech in Belgrade, even though not all mass graves have been discovered in Serbia yet.
2. President Macron has made many efforts to recognize France’s involvement in crimes against humanity as well as genocide. The most recent act is the one for Rwanda. But for the same president Macron, the victims do not belong to the same importance and interest. There are victims who do not open many jobs, just as there are victims who open problems.
3. President Macron needs to understand the main difference between him and Vucic. Macroni is interim president of the French Republic, while Vucic (as well as other Serbian leaders) is there as a long-term continuation and perpetuation of Milosevic’s policies. When the provisional democratic Europe justifies the eternity of a genocidal state, then one should not doubt the genocidal nature of the latter, but the democratic nature of the former.
4. President Macron may not shake hands with the Serbian leader in a pandemic. But he is talking to a man who has openly declared in parliament his partisan nature of genocide. Vucic’s phrase cannot be forgotten: for one Serb we will kill 100 Muslims.
5. President Macron must feel he cannot reach out to the victims. The victims are dead and the missing do not know if they are alive or where they are. But that’s no reason to lend a hand to the one who made it possible to populate this region with victims and massacres, with mass graves and extinctions.
Europe’s goal, if there is one, is to integrate us in justice and dignity, not in tainted crime against humanity. European integration is emancipation for the countries that integrate in it, but also for the European Union itself.
